CWDM (z ang. Coarse Wavelength Division Multiplexing) jest techniką zwielokrotnienia falowego, umożliwiającą przesyłanie do 18 kanałów optycznych jednym włóknem światłowodowym, zwiększając w ten sposób pojemność informacyjną tego włókna. Technika CWDM została znormalizowana w kilku standardach przemysłowych i międzynarodowych, spośród których najistotniejsze są rekomendacje ITU-T G.694.2 (Spectral grids for WDM applications: CWDM wavelength grid) oraz G.695 (Optical interfaces for coarse wavelength division multiplexing applications). Zwielokrotnienie falowe opiera się na podobnej zasadzie jak np. emitowanie kilkunastu kanałów telewizyjnych – ponieważ każdy z tych kanałów jest nadawany na innej częstotliwości, odbiornik z wbudowanym odpowiednim filtrem jest w stanie z odbieranego gąszczu sygnałów wyselekcjonować ten kanał, który nas w danej chwili interesuje, a pozostałe kanały są odfiltrowane i nie zakłócają odbioru. W przypadku transmisji optycznej, mówi się zwykle o długości fali, a nie o jej częstotliwości, ale nie zmienia to w żaden sposób zasady działania. Do łączenia i rozdzielania kanałów stosowane są odpowiednie filtry optyczne. Siatka CWDM zdefiniowana w rekomendacji G.694.2 określa odstęp międzykanałowy jako 20 nm, gdzie najniższy kanał to 1271 nm, a najwyższy kanał ma długość fali 1611 nm. W sumie zdefiniowanych jest 18 kanałów CWDM.