Nie ulega wątpliwości, że czasy chwały miedzianych mediów transmisyjnych do budowy sieci  telekomunikacyjnych, takich jak kabel koncentryczny bądź skrętka, bezpowrotnie minęły (mimo, że w wielu miejscach medium to wciąż opiera się, i jeszcze długo się będzie opierać, nieuchronnemu postępowi cywilizacyjnemu). Operatorzy telekomunikacyjni, chcący zapewnić swoim abonentom wysokiej jakości oraz niezawodny dostęp do nowoczesnych usług, muszą zwrócić się w kierunku sieci dostępowych NGA budowanych z wykorzystaniem światłowodów.

W większości krajów dominującą technologią budowy optycznych sieci dostępowych okazały się sieci pasywne PON (ang. Passive Optical Network). W takich sieciach jedynymi wykorzystywanymi urządzeniami aktywnymi  są: urządzenie centralowe OLT (ang. Optical Line Termination) u operatora, oraz końcówka abonencka z portem liniowym ONT (ang. Optical Network Termination). Wszystko co znajduje się pomiędzy OLT oraz ONT jest pasywne i nie wymaga zasilania, co jest bardzo wygodne dla operatora telekomunikacyjnego. W sieciach PON część dystrybucyjna jest wspólna dla wszystkich abonentów. Jest w tym celu wykorzystywany magistralny odcinek włókna, który łączy urządzenie centralowe OLT oraz pasywny dzielnik (np. splitter PLC), za którym dopiero prowadzone są indywidualne dla każdego abonenta odcinki włókna. Dzięki wykorzystaniu pasywnych splitterów, do każdego portu OLT podłączyć można wielu abonentów.

W budowanych obecnie sieciach PON najczęściej wdrażany jest standard GPON, umożliwiający przesyłanie danych w sieci z przepustowością 2.5 G/1.25 G. Zdecydowanie rzadziej spotykany (głównie w Azij) jest protokół GEPON, w którym dostępne jest „jedynie”  symetryczne 1G. Jednakże, jak powszechnie wiadomo, apetyt rośnie w miarę jedzenia, dlatego dla bardziej wymagających operatorów telekomunikacyjnych szybko opracowano następców wymienionych wyżej protokołów, umożliwiających przesyłanie danych w sieci PON z przepustowościami rzędu 10 G/2.5 G (XG-PON) albo nawet 160 G/40 G (TWDM PON). Podczas opracowywania nowych standardów przyjęto podejście oparte na ewolucji, starając się maksymalnie wykorzystać dostępną infrastrukturę pasywną, przy zachowaniu koegzystencji z już istniejącymi protokołami.

Warto pamiętać, że sieci PON budowane są z wykorzystaniem kabli światłowodowych z włóknami: G.652.D (o zredukowanym piku wodnym) oraz coraz częściej G.657.A1 i A2 (o zredukowanym promieniu gięcia). Użyteczny zakres spektralny tych włókien obejmuje (co najmniej) długości fal 1270-1610 nm. Biorąc pod uwagę, że w sieci PON z zaimplementowanym protokołem GPON wykorzystywane są tylko zakresy 1290-1330 nm (upstream), 1480-1500 nm (downstream) oraz czasami 1550-1560 nm (nakładka RF dla usługi CATV), spektrum optycznego do zagospodarowania jest całkiem sporo. Z tego powodu, w rekomendacji ITU-T G.984.5 zdefiniowano ponownie zakresy widma optycznego wykorzystywane w sieciach PON z protokołem GPON. Wyróżniono również nowe zakresy pasma optycznego, w których, z wykorzystaniem dobrze znanej nakładki WDM, zaimplementowane mogą zostać nowe protokoły i usługi. Wymagane jest jedynie zastosowanie specjalizowanych multiplekserów i demultiplekserów xWDM (lub xPON), dostępnych w ofercie firmy Fibrain w szerokiej gamie obudów oraz z dowolnym typem złącza światłowodowego.

Zachęcamy do zapoznania się z naszym artykułem technicznym, w którym bliżej opisano nowe protokoły, jakie mogą zostać zaimplementowane w sieciach PON, oraz schematy i podstawowe parametry multiplekserów xWDM zgodnych z wymaganiami rekomendacji ITU-T G.984.5